နစ္ကီ (သုိ႔) လမ္းသရဲတစ္ေယာက္၏ ရင္ဖြင့္သံ
နယူေယာက္လမ္းမေပၚမွလမ္းသရဲနစ္ကီ၏သက္ေသခံခ်က္ကို
Reverend David Wilkerson ၏ ''The cross and the switchblade" စာအုပ္မွထုတ္ႏႈတ္ဘာသာျပန္ထားပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကအၿမဲတမ္းလိုလိုလမ္းေပၚမွာပဲေနတယ္။ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြမွာ
ေဖာက္သည္ေတြအဆက္မျပတ္ရွိေနေတာ့ဧည့္သည္လာတာနဲ႔ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုအျပင္ထြက္သြားခိုင္းတယ္။ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြကနတ္ဆရာေတြ။စပိန္သတင္းစာေတြမွာသူတို႔အေၾကာင္း
ေၾကာ္ညာေတြပါတယ္။သူတို႔က ေသၿပီးသားဝိညာဥ္ေတြကိုစကားေျပာႏိုင္တယ္။ ေနမေကာင္းတဲ့သူေတြကိုက်န္းမာေစႏိုင္တယ္။
ေငြေၾကး၊မိသားစုအေရးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးအႀကံညာဏ္ေတြလည္း ေပးႏိုင္တယ္လို႔ ေၾကာ္ညာထားတယ္။အိမ္မွာကအခန္းတစ္ခန္းပဲရွိေတာ့လူေတြလာရင္ကြၽန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုေတြကလမ္းေပၚထြက္ေနရတယ္။အစပိုင္းမွာေတာ့လမ္းေပၚကအျခားကေလးေတြကကြၽန္ေတာ့္ကိုထိုးေတာ့ကြၽန္ေတာ္အရမ္းေၾကာက္တယ္။ေနာက္ပိုင္းကြၽန္ေတာ္လည္းတိုက္နည္းခိုက္နည္းေတြကိုသင္ၿပီး
ျပန္ခ်ေတာ့သူတို႔ကြၽန္ေတာ့္ကိုရွိန္ၿပီးဘာမွျပန္မလုပ္ရဲေတာ့ဘူး။ကြၽန္ေတာ့္နားေတာင္မကပ္ရဲၾကေတာ့ဘူး။တျဖည္းျဖည္းနဲ႔အိမ္မွာေနရတာထက္လမ္းေပၚမွာေနရတာကိုကြၽန္ေတာ္ပိုႀကိဳက္လာတယ္။အိမ္မွာဆိုကြၽန္ေတာ္ကအငယ္ဆံုး။ဘာမွသံုးမရတဲ့သူ။လမ္းေပၚမွာေတာ့ကြၽန္ေတာ္ကဗိုလ္ပဲ။ကြၽန္ေတာ္တို႔ခဏခဏအိမ္ေျပာင္းရတယ္။အားလံုးကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ခ်ည္းပဲ။
ျပႆနာတစ္ခုခုရွိတာနဲ႔ရဲေတြေရာက္လာၿပီးစစ္လားေမးလားလုပ္တယ္။ရဲေတြေရာက္လာတာနဲ႔ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္းအိမ္ကေမာင္းထုတ္ခံရေတာ့တာပဲ။အိမ္ရွင္ကရဲေရာက္လာၿပီဆိုရင္ဘာအေၾကာင္းပဲရွိရွိမေမးဘူး။ခ်က္ခ်င္းေမာင္းထုတ္တယ္။ကြၽန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္အဲဒီလိုအသက္ရွင္
ေနထိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာလံုးဝစဥ္းစားလို႔မရဘူး။ကြၽန္ေတာ့္အထဲမွာကြၽန္ေတာ္အရမ္းေၾကာက္တဲ့အရာတစ္ခုရွိေနတယ္။ကြၽန္ေတာ္အၿမဲတမ္းစိုးရိမ္ေနတယ္။ဘာကိုစိုးရိမ္ေနမွန္းလဲမသိဘူး။
ေၾကာက္ေနတယ္ဘာကိုေၾကာက္မွန္းလည္းမသိဘူး။ကြၽန္ေတာ္ ေထာ့နဲ႔ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ရင္သူ႔ကိုမသနားဘူး။သတ္ခ်င္တယ္။မ်က္ကန္းေတြျမင္ရင္လည္းဒီလိုပဲ။ကေလးငယ္ငယ္ေလးေတြ
ျမင္ရင္လည္းဒီလိုပဲ။မူမမွန္တဲ့သူ၊မသန္စြမ္တးတဲ့သူ၊အားငယ္တဲ့သူ၊အားနည္းတဲ့သူနဲ႔မက်န္းမာတဲ့သူေတြျမင္ရင္သူတို႔ကိုကြၽန္ေတာ္မုန္းတယ္။ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္အဲဒီလိုအားနည္းတဲ့သူကို
ျမင္တုိင္းအရင္ကအားနည္းခဲ့တဲ့ကြၽန္ေတာ္နဲ႔တူေနလို႔အနာေဟာင္းကို ျပန္ဆြသလို ျဖစ္ေနလို႔။တစ္ရက္က်ေတာ့ကြၽန္ေတာ့္အေဖကိုဒီအေၾကာင္းသြားေျပာလိုက္တယ္။ဒီလိုပဲအဲဒီအရာကိုလည္းအရမ္းေၾကာက္တဲ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့အေဖကကြၽန္ေတာ့္အထဲမွာနတ္ဆိုးရွိတယ္ဆိုၿပီးနတ္ဆိုးကို
ေမာင္းထုတ္ေတာ့တယ္။ဘာမွေတာ့ထြက္မလာခဲ့ဘူး။အဲဒီစိတ္ေရာဂါကတျဖည္းျဖည္းပိုပိုဆိုးလာတယ္။ဂ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔လူေတြကိုျမင္ရင္သူတို႔ကိုကြၽန္ေတာ္ပိတ္ကန္တယ္။မုတ္ဆိတ္ေမႊးအရွည္ႀကီးနဲ႔အဖိုးႀကီးကိုျမင္ရင္သူ႔မုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြကိုဆြဲႏႈတ္ပစ္တယ္။ကြၽန္ေတာ့္ထက္ငယ္တဲ့ကေလးေလးေတြကိုအႏိုင္က်င့္တယ္။တစ္စံုတစ္ခုကိုကြၽန္ေတာ္
ေၾကာက္ေနတယ္။ၿပီးေတာ့ငုိခ်င္ေနတယ္ဆိုရင္ကြၽန္ေတာ့အထဲမွာရီခ်င္ေနတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ေသြးပဲ။ကြၽန္ေတာ္ေသြးကိုျမင္တာနဲ႔စၿပီးရီေတာ့တာပဲ။လံုးဝရပ္လို႔ကိုမရေတာ့ဘူး။
ေဖာ့ဂရင္းပေရာဂ်က္ (အိမ္ယာ)ကိုကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစု
ေျပာင္းလာေတာ့ကြၽန္ေတာ္လည္း ေမာင္းေမာင္းအဖြဲ႕ထဲဝင္လိုက္တယ္။သူတို႔ကကြၽန္ေတာ့္ကို ေခါင္းေဆာင္လုပ္ေစခ်င္တယ္။ဒါေပမယ့္
ေခါင္းေဆာင္ကအမိန္႔ေပးရမယ္၊လမ္းညႊန္ရမယ္ဆိုေတာ့ကြၽန္ေတာ္ကဒုေခါင္းေတာင္ပဲလုပ္လိုက္တယ္။ကြၽန္ေတာ္ကတိုက္တာခိုက္တာကိုပိုသေဘာက်တယ္။ကြၽန္ေတာ္လက္နက္ပိုင္းမွာဆာဂ်င္လည္းဟုတ္တယ္။ဆိုလိုတာကလက္နက္ေတြအားလံုးကိုတာဝန္ယူကိုင္တြယ္ရတယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာစစ္သံုးခါးပတ္၊စားေျမာင္၊
ေမာင္းခ်ဓားနဲ႔အိမ္လုပ္ေသနတ္ေေတြရွိတယ္။ကားေရဒီယိုတိုင္နဲ႔အိမ္တံခါးဂ်က္ရွိရံုနဲ႔ပိြဳင့္တူးတူး
ေသနတ္တစ္လက္လုပ္လို႔ရတယ္။အဖြဲ႕လိုက္ခ်ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေဘ့စ္ေဘာရိုက္တံကိုသံုးရတာပိုႀကိဳက္တယ္။အမႈိက္ပံုးကို
ေခါင္းစြပ္ၿပီး ေတြ႔ရျမင္ရာေတြရိုက္ရတာကိုႀကိဳက္တယ္။တကယ္တိုက္ၿပီခိုက္ၿပီဆိုရင္ကြၽန္ေတာ္တို႔
ေမာင္းေမာင္းအဖြဲ႕ကလူေတြကကြၽန္ေတာ့နားမွာမေနရဲဘူး။ဘာလို႔လဲဆိုရင္ကြၽန္ေတာ္အဲလိုေတြ႔ရာျမင္ရာကိုစရိုက္ၿပီဆိုရင္လူမွန္းသူမွန္းသိေတာ့တာမဟုတ္ဘူး။ကြၽန္ေတာ္ဓားလည္းကိုင္တတ္တယ္။ဓားနဲ႔ခ်ရင္တစ္ဖက္လူဒဏ္ရာရေအာင္ပဲလုပ္တယ္
ေသေအာင္မလုပ္ဘူး။ကြၽန္ေတာ္လူ၁၆ ေယာက္ကိုဓားနဲ႔ထုိးဖူးတယ္၊ ေထာင္ထဲ၁၂ခါ ေရာက္ဖူးတယ္။ကြၽန္ေတာ့္ပံုသတင္းစာေတြထဲမွာလည္းပါတယ္။လမ္းထဲမွာကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္တာနဲ႔ကေလးအေမေတြကသူ႔ကေလးေတြကိုခ်က္ခ်င္းအိမ္ထဲဝင္ခိုင္းတယ္။တျခားဂိုဏ္းကလူေတြကလည္းကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းကိုသိတယ္။တစ္ေန႔ကြၽန္ေတာ္ရထားေစာင့္ေနတုန္းလူငါးေယာက္ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ကေနခါးပတ္နဲ႔လည္ပင္းကိုလာညစ္တယ္။ကြၽန္ေတာ္မေသဘူး။ဒါေပမယ့္အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီးကြၽန္ေတာ့လည္ေခ်ာင္းမွာထူးဆန္းတဲ့အသံေတြထြက္ၿပီးစကားေကာင္းေကာင္းမေျပာႏိုင္ေတာ့လို႔
ေသသြားခဲ့ရင္ေကာင္းမယ္လို႔အႀကိမ္ႀကိမ္စဥ္းစားခ့ဲဖူးတယ္။ကြၽန္ေတာ္အရင္ကမူမမွန္တဲ့လူေတြကိုမုန္းေပမယ့္အခုေတာ့ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္မူမမွန္သူျဖစ္သြားၿပီ။ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕က
ေကာ္နီကြၽန္းကေနရပ္ဖယ္လ္လမ္းအထိကိုထိန္းခ်ဳပ္ထားတယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔MM တံဆိပ္ဂ်ာကင္အနီေရာင္ကိုအဖြဲ႕ရဲ႕ဝတ္စံုအျဖစ္ဝတ္ၾကတယ္။တစ္ေန႔ကြၽန္ေတာ္တို႔
ေျခာက္ေယာက္သၾကားလံုးစားေနတုန္းဆိုင္ထဲကိုဘစ္ေရွာ့အဖြဲ႕ေတြေရာက္လာၿပီးသူတို႔ပိုင္တဲ့ဆိုင္လိုလာေသာင္းက်န္းတယ္။ကြၽန္ေတာ့အဖြဲ႕ထဲကအျခားသူေတြကကြၽန္ေတာ္ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာကို
ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ဒီဘစ္ေရွာ့ပ္အဖြဲ႕ဆိုတာကကြၽန္ေတာ္တို႔ ေမာင္းေမာင္းအဖြဲ႕နဲ႔ရန္ဖက္ျဖစ္တယ္။ကြၽန္ေတာ္ဝင္သြားၿပီးသူတို႔လူတစ္ေယာက္ကိုတြန္းလွဲလိုက္တယ္။သူတို႔လည္းကြၽန္ေတာ့္ကို
ျပန္တြန္းလွဲတယ္။ဒါနဲ႔အားလံုးခ်ၾကတယ္။ဆိုင္ရွင္မိန္းမလည္းစၿပီး ေအာ္ေတာ့တယ္။ဆိုင္ထဲကလူေတြလည္းဆိုင္ထဲက
ေျပးထြက္သြားၾကတယ္။သားခုတ္ဓားတစ္လက္ ေကာင္တာမွရွိေနေတာ့ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ထဲကလူတစ္ေယာက္ကအဲဒီဓားကို
ေကာက္ကိုင္ၿပီးတစ္ဖက္အဖြဲ႕ကလူတစ္ေယာက္ကို ေခါင္းကေနငါးခ်က္ေလာက္ခုတ္လိုက္တယ္။အဲဒီမွာ
ေသြးေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ကြၽန္ေတာ္ေသြးကိုေတြ႕တယ္။လူေသသြားတာကိုလည္းသိတယ္။အရမ္းလည္းေၾကာက္ေနေပမယ့္မရီဘဲမေနႏိုင္ဘူး။ကြၽန္ေတာ္ရီတယ္လုံုးဝကိုမရပ္ႏိုင္ဘူး။ဆိုင္ရွင္ရဲ႕မိန္းမလည္းရဲေတြကိုဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကအဲဒီအေဒၚႀကီးရဲ႕ဗိုက္ကိုထိုးသတ္လိုက္ျပန္တယ္။ ေနာက္ကြၽန္ေတာ္တို႔ေျပးၾကတယ္။ကြၽန္ေတာ္ဓားကိုမကိုင္လိုက္မိလို႔
ေထာင္ေတာ့မက်ဘူး။ဒါေပမယ့္ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြေတာ့တရာရံုးကိုသြားခဲ့ရတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲသူတို႔ကြၽန္ေတာ့္ကိုပထဦးဆံုးအႀကိမ္
ထူးဆန္းတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္တယ္။သူတို႔ကြၽန္ေတာ့္ကိုအရမ္းလန္႔သြားတယ္။ဒါနဲ႔သူတို႔နယူးေယာက္ကထြက္သြားဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုအေမနဲ႔အေဖကို
ေလယဥ္ကြင္းလိုက္ပို႔တဲ့ေန႔အိမ္ကိုျပန္လာတဲ့လမ္းမွာကြၽန္ေတာ့္အစ္ကိုကပိြဳင့္၃၂ ေသနတ္တစ္လက္ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲထည့္လိုက္တယ္။
'အခုကစၿပီးမင္းလည္းမင္းလမ္းမင္းသြား၊ငါလည္းငါ့လမ္းငါသြားမယ္' လို႔ေျပာတယ္။ကြၽန္ေတာ္လည္း
ေသနတ္နဲ႔လူတစ္ေယာက္ကို ေထာက္ၿပီး၁ဝ ေဒၚလာေတာင္းလိုက္တယ္။ရတဲ့ေငြနဲ႔အခန္းတစ္ခန္းငွါးေနတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာကြၽန္ေတာ့္အသက္က၁၆ႏွစ္ရွိသြားၿပီ။အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက
ေငြလိုရင္ ေသနတ္နဲ႔ေထာက္ေတာင္းၿပီးအဲဒီလိုေနလာတယ္။ ေန႔ဖက္ကေတာ့အဆင္ေျပတယ္။အဖြဲ႕သားေတြနဲ႔အတူတူေနတယ္ဆိုေတာ့။ကြၽန္ေတာ္နဲ႔
ေခါင္းေဆာင္ေျပာသမွ်ကိုသူတို႔လုပ္ရတယ္။ညေရာက္လို႔အဲဒီအခန္းထဲေရာက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ ျပႆနာစေတာ့တာပဲ။သၾကားလံုးဆိုင္မွာ
ေသသြားတဲ့လူႏွစ္ေယာက္ကကြၽန္ေတာ့္အျမင္အာရံုထဲ ျပန္ေပၚလာတယ္။သူတို႔အေၾကာင္းေတြကိုမစဥ္းစားဖို႔ၾကမ္းျပင္ကို
ေခါင္းနဲ႔ေဆာင့္တယ္။မရဘူး။ညသန္းေခါင္မွာလည္းလန္႔လန္႔ႏိုးတယ္။ကြၽန္ေတာ့္အေမကိုလႊမ္းလို႔ငိုရေပါင္းလည္းမနည္းေတာ့ဘူး။အေမနဲ႔တစ္ခါမွစကားလည္း
ေကာင္းေကာင္းမေျပာခဲ့ဖူးေပမယ့္အခုအခ်ိန္မွာကြၽန္ေတာ့္ဆီျပန္လာၿပီးကြၽန္ေတာ့္ကိုဂရုစိုက္ေပးဖို႔အရမ္းေမွ်ာ္လင့္၊
ေတာင့္တေနမိတယ္။၁၉၅၈ဇူလိုင္မွာကြၽန္ေတာ္၁၈ႏွစ္ျပည့္တယ္။အဲဒီလမွာရဒ္ဟုပ္က္ပေရာဂ်က္ကဒရာဂြန္အဖြဲ႕ကကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ထဲကလူတစ္ေယာက္ကိုသတ္လိုက္တယ္။အဲဒီညမွာဒရာဂြန္အဖြဲ႕ကလူတစ္ေယာက္ကိုသတ္ဖို႔ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားၾကတယ္။ဒါကြၽန္ေတာ္တို႔ဂိုဏ္းရဲ႕ဥပေဒတစ္ခုပဲ။ ေမာင္းေမာင္းတစ္ေယာက္ေသတယ္၊ဒရာဂြန္တစ္ေယာက္ ျပန္ေသေပးရမယ္။အက္ဝပ္လမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာရဲကားတစ္စီးရပ္သြားတယ္။အဲဒီနားမွာခ်ပ္ပလိန္ဂိုဏ္းသားေတြလည္းရွိေနတယ္။ခ်ပ္ပလိန္ဂိုဏ္းဆိုတာကနီဂရိုးဂိုဏ္းတစ္ခုျဖစ္တယ္။သူတို႔နဲ႔ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕သေဘာတူညီမႈယူထားတယ္။တစ္ဖြဲ႕နဲ႕တစ္ဖြဲ႕တိုက္ခိုက္လို႔မရဘူး။ဒါ့အျပင္ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုက်ဴးေက်ာ္လာတဲ့သူရွိရင္ႏွစ္ဖြဲ႕စလံုးတစ္ဖြဲ႕ကိုတစ္ဖြဲ႕ကူညီရတယ္။အဲဒီေနရာမွာတစ္ခုခုရွိပံုရတယ္ဆိုၿပီးကြၽန္ေတာ္တို႔သြားၾကည့္ေတာ့အဲဒီခ်ပ္ပလိန္ဂိုဏ္းသားေတြကလူႏွစ္ေယာက္ကိုဝိုင္းထားတယ္။တစ္ေယာက္ကေတာ့စႏၵရားတီးေနၿပီး
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ပိန္ေညာင္ေညာင္နဲ႔။လူတစ္ေယာက္ကအေမရိကန္အလံကိုယူလာေတာ့ရဲကားလည္းအဲဒီေနရာကေနထြက္သြားတယ္။အဲဒီလူႏွစ္ေယာက္ကလမ္းမွာ
ေတြ႕ဆံုပြဲတစ္ခုလုပ္ခ်င္ပံုရတယ္။ပိန္ေညာင္ေညာင္နဲ႔လူၾကီးကခံုတစ္ခုံေပၚတက္ၿပီးစာအုပ္တစ္အုပ္ကိုဖြင့္တယ္။အဲဒီစာအုပ္ထဲကစာတစ္ပိုဒ္ကိုဖတ္တယ္။
'' 'ဘုရားသခင္၏သားေတာ္ကိုယံုၾကည္ေသာသူအေပါင္းတို႔သည္ပ်က္စီးျခင္းသုိ႔မေရာက္၊ထာဝရအသက္ကိုရေစျခင္းငွါဘုရားသခင္သည္မိမိ၌တစ္ပါးတည္းေသာသားေတာ္ကိုစြန္႔ေတာ္မူသည္တိုင္ေအာင္
ေလာကီသားတို႔ကိုခ်စ္ေတာ္မူ၏။' ဒီေန႔ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားတုိ႔ကိုစကားေျပာခ်င္တယ္။ဘယ္သူ႔ကိုမဆို။ဘယ္သူ႔ကိုမဆိုဆိုတာနီဂရိုး၊ပ်ဴတိုရီကန္အားလံုးကိုဆိုလုိတယ္။ဒါ့အျပင္ဂိုဏ္းသားအားလံုးကိုလည္းဆိုလိုတယ္။
ေယရႈကိုအေသသတ္တုန္းကလည္းဂုိဏ္းသားႏွစ္ေယာက္ကိုသူ႔တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ..'' လို႔အဲဒီပိိန္ေညာင္ေညာင္နဲ႔လူကဆက္ေျပာတယ္။
''ေတာ္ေလာက္ၿပီသြားရေအာင္'' လို႔ကြၽန္ေတာ့္အဖြဲ႕သားေတြကိုေခၚေတာ့တစ္ေယာက္မွမလႈပ္ဘူး။ဒါကြၽန္ေတာ့္ဘဝမွာပထမဆံုးသူတို႔ကြၽန္ေတာ့္စကားနားမေထာင္တဲ့အခ်ိန္ပဲ။ကြၽန္ေတာ္အရမ္းလန္႔သြားၿပီးအဲဒီတရားေဟာဆရာကိုသိသမွ်စကားလံုးေတြနဲ႔ဆဲေတာ့တယ္။သူကေတာ့ကြၽန္ေတာ့္စကားကိုမမႈဘူး။အၾကာႀကီးဆက္ေဟာေနတယ္။အဲဒီမွာဘာျဖစ္သြားလဲဆိုရင္ခ်ပ္ပလိန္အဖြဲ႕ရဲ႕
ေခါင္းေဆာင္ကတရားေဟာဆရာရဲ႕ေရွ႕မွာဒူးေထာက္ၿပီးငိုေနတယ္။သူ႔ဒုတိယေခါင္းေဆာင္၊ ေနာက္သူ႔ရဲ႕လူယံုႏွစ္ေယာက္။သူတို႔လည္းငိုၾကတယ္။ကြၽန္ေတာ္မခံႏိုင္တာတစ္ခုကငိုတာပဲ။သူတို႔အဲဒီေရွ႕ကထြက္သြားေတာ့ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္းထြက္သြားဖို႔ျပင္တယ္။
ေနာက္ေတာ့အဲဒီတရားေဟာဆရာကအစၥေရးလ္ဆီသြားၿပီးစကားေျပာတယ္။အစၥေရးလ္ဆိုတာ ေမာင္းေမာင္းအဖြဲ႕ရဲ႕
ေခါင္းေဆာင္ပဲ။သူတို႔လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ကြၽန္ေတာ္အေပၚတက္သြားၿပီးအဲဒီတရားေဟာဆရာကိုတြန္းထုတ္လိုက္တယ္။အစၥေရးလ္ကေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ကိုထူးထူးဆန္းဆန္းၾကည့္တယ္။ဒါနဲ႔တရားေဟာဆရာကြၽန္ေတာ့္ဖက္လွည့္ၿပီး
''နစ္ကီမင္းကိုငါခ်စ္တယ္။'' လို႔ေျပာတယ္။ကြၽန္ေတာ့္ဘဝမွာတစ္ေယာက္မွကြၽန္ေတာ့ကိုအဲဒီလိုမေျပာဖူးဘူး။ကြၽန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႔
''ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္အနားကပ္ရဲရင္ကပ္ၾကည့္ခင္ဗ်ားကိုကြၽန္ေတာ္သတ္မွာ'' လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္းဒရာဂြန္အဖြဲ႕ကိုသြားမရွာေတာ့ဘူး။ ျပန္လုိက္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့အဲဒီတရားေဟာဆရာျပန္လာၿပီးမန္ဟတန္မွာက်င္းပမယ့္
ေတြ႕ဆံုပဲြႀကီးအေၾကာင္းေျပာတယ္။ဒါနဲ႔အစၥေရးလ္က 'ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘယ္လိုလာရမလဲ' လို႔ေမးေတာ့ဘတ္စ္ကားနဲ႔လာႀကိဳမယ္လို႔သူကေျပာတယ္။ဒါနဲ႔အစၥေရးလ္က
'ကြၽန္ေတာ္တို႔လာခဲ့မယ္' လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ကြၽန္ေတာ္သြားရမွာကို ေသေလာက္ေအာင္ေၾကာက္တယ္။ဒါနဲ႔မသြားဘူးလို႔
ေျပာတယ္။ဂိုဏ္းတစ္ဂိုဏ္းလံုးသြားၾကေတာ့လည္းကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းမေနခဲ့ခ်င္ျပန္ဘူး။ဒါနဲ႔လိုက္သြားလိုက္တယ္။ကြၽန္ေတာ့္အေတြးထဲမွာေတာ့သူတို႔ရဲ႕
ေဆြးေႏြးပြဲကိုဖ်က္ဆီးဖို႔စဥ္းစားလိုက္တယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရာက္သြားေတာ့အေရွ႕ဆံုးသံုးတန္းမွာကြၽန္ေတာ္တို႔ထိုင္ရတယ္။ကြၽန္ေတာ္နည္းနည္းေတာ့အံ့ၾသသြားတယ္။တရားေဟာဆရာကထိုင္ခံုလုပ္ေပးမယ္ေျပာတုန္းကကြၽန္ေတာ္လံုးဝမယံုခဲ့ဘူး။အဲဒီမွာအမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ေယာက္သီခ်င္းဆိုတယ္။ကြၽန္ေတာ္
ေလခြၽန္လိုက္ေတာ့အဖြဲ႕ေတြအားလံုးရီၾကတယ္။အေျခအေနေတြကကြၽန္ေတာ္ျဖစ္ေစခ်င္လို ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ကြၽန္ေတာ္စိတ္ခ်မ္းသာသြားတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မ်ာတရားေဟာဆရာတက္လာၿပီးအလွဴေငြေကာက္ဖို႔
ေျပာတယ္။သူ႔ရဲ႕အႀကံကိုကြၽန္ေတာ္ရိပ္မိသြားတယ္။သူဘာလုပ္ခ်င္လို႔ပါလိမ့္လို႔ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားဖူးခဲ့တယ္။သူလည္းတျခားလူေတြနဲ႔မျခားပါဘူး။ပိုက္ဆံ
ေတာင္းတဲ့သူပဲ။ ''ကြၽန္ေတာ္တို႔ဒီမွာရွိတဲ့ဂိုဏ္းသားေတြကိုပိုက္ဆံေကာက္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္တယ္။ပိုက္ဆံေကာက္တဲ့သူေတြက
ေဟာဒီလိုက္ကာေနာက္ကေနပတ္ၿပီးစင္ေပၚကိုတက္လာေပးရမွာပါ။ ''လို႔တရားေဟာဆရာက ေျပာလိုက္တယ္။
ေတာ္ေတာ္တံုးတဲ့လူပဲလို႔ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားလိုက္တယ္။ဘယ္သူမဆိုျမင္ရတယ္။စင္ရဲ႕အေနာက္ဖက္မွာတစ္ခါးေပါက္တစ္ခုရွိတယ္။သူက
''ေျခာက္ေယာက္ေလာက္ကြၽန္ေတာ့္ကိုအကူအညီေပးလို႔ရမလား'' ေျပာေတာ့ကြၽန္ေတာ္လည္းကြၽန္ေတာ့လူငါးေယာက္ကို
ေခၚၿပီးအေရွ႕ကိုတက္သြားတယ္။ဒါနဲ႔လူအခ်ိုဳ႕ကကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုစကၠဴဗူးခြံအလႊတ္ေတြေပးတယ္။ကြၽန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းေကာက္ခ်င္တယ္။ဒါေပမယ့္တရားေဟာဆရာက
ေကာင္းႀကီးေပးၿပီးမွ ေကာက္ရမယ္လို႔ေျပာတယ္။သူလည္း ေကာင္းႀကီးေပးၿပီးေရာကြၽန္ေတာ္တို႔ခန္းမတစ္ေလွ်ာက္လံုးပတ္ၿပီးပိုက္ဆံေကာက္တယ္။တစ္ခ်ိဳ႕ေပးတာနည္းေနေသးရင္ကြၽန္ေတာ္ရပ္ေနတယ္ထပ္မေပးမခ်င္း။အားလံုးကြၽန္ေတာ့အေၾကာင္းကုိသိထားေတာ့ခ်က္ခ်င္းပဲထပ္ထည့္တယ္။ဒါနဲ႔ပိုက္ဆံေကာက္တာၿပီးသြားတယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္းကလားကာေနာက္ကိုသြားၾကတယ္။
ေဟာလ္ထဲကလူတစ္ခ်ိဳ႕ကရီေနတယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘာရယ္ရြယ္ခ်က္နဲ႔လုပ္မွန္းသူတို႔သိေနတယ္။ကြၽန္ေတာ့္လူေတြလည္းကြၽန္ေတာ္ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာကိုၾကည့္ေနၾကတယ္။ကြၽန္ေတာ္အဲဒီမွာပဲရပ္ေနတယ္။ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ရင္ထဲမွာဘာမွန္းမသိဘူးတစ္ခုခုေတာ့ခံစားရတယ္။တစ္ခါမွဒီလိုကြၽန္ေတာ္မခံစားရဘူး။ဘယ္သူကမွဘယ္တုန္းကမွကြၽန္ေတာ့္ကိုမယံုၾကည္ခဲ့ဖူးဘူး။ဒါေပမယ့္ဒီတရားေဟာဆရာကကြၽန္ေတာ့္ကိုယုံၾကည္ခဲ့တယ္။အထဲမွာအျခားဂိုဏ္းသားေတြက
ေအာ္ဟစ္ေနၾကတယ္။တရားေဟာဆရာကသူတို႔ေျပာတာေတြ၊ ေလွာင္ေျပာင္တာေတြကိုသည္းခံၿပီးကြၽန္ေတာ့္ကိုယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔
ေစာင့္ေနတာကိုကြၽန္ေတာ္သြားစဥ္းစားမိတယ္။ဒါနဲ႔ကြၽန္ေတာ္လည္း ''ကဲ .. အေပၚတက္ရေအာင္''
လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ကြၽန္ေတာ့္လူေတြကကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီးအံအားသင့္သြားၾကတယ္။ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့သူတို႔အာမခံရဲၾကဘူး။ကြၽန္ေတာ္တို႔အေပၚကိုတက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ထူးထူးျခားျခားကိုတိတ္ဆိတ္သြားေတာ့တယ္။ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုစကၠဴပံုးေပးၿပီး
''ဒီမွာခင္ဗ်ားေငြ'' လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ဒါနဲ႔ကြၽန္ေတာ္လည္းထိုင္ခံုမွာျပန္ထိုင္ၿပီးတစ္ခါမွမစဥ္းစားဖူးဘဲစဥ္းစားေနမိတယ္။
ေတြးေနမိတယ္။အဲဒီအခ်ိန္တစ္ေလွ်ာက္လံုးတရားေဟာဆရာေျပာတာကသန္႔ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္အေၾကာင္းခ်ည္းပဲ။သူကေျပာတယ္သန္႔ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္ကလူေတြရဲ႕ႏွလံုးသားထဲကိုဝင္ေရာက္ၿပီးသူတို႔ကိုသန္႔ရွင္းေစႏိုင္တယ္တဲ့။လူေတြဘာေတြပဲလုပ္ခဲ့လုပ္ခဲ့၊ဘယ္ေလာက္ႀကီးေလးတဲ့အျပစ္ပဲရွိရွိ၊သန္႔ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္ကသူတို႔ရဲ႕ဘဝေတြကိုကေလးသူငယ္ကဲ့သို႔အသစ္ျပန္ျဖစ္ေစႏိုင္တယ္လို႔ဆက္ေျပာခဲ့တယ္။ရုတ္တရက္ဆိုသလိုကြၽန္ေတာ္အဲဒီသန္႔ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္နဲ႔အဲဒီဘဝအသစ္ဆိုတာကိုအရမ္းလိုခ်င္လာတယ္။လံုးဝမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ပထမဆံုးအႀကိမ္အေနနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသိလာသလို၊နားလည္လာသလိုခံစားရတယ္။ရြံစရာ၊ရွက္စရာ၊မုန္းစရာ၊
ေၾကာက္စရာ ေကာင္းခဲ့တဲ့ကြၽန္ေတာ့ရဲ႕အျပဳအမူေတြကိုရုပ္ပံုကားခ်ပ္လို ျမင္လာတယ္။ ''မင္းတို႔ဘဝေတြလည္းထူးျခားႏိုင္တယ္။မင္းတို႔အသက္တာလည္းအသစ္ျပန္ျဖစ္ႏိုင္တယ္။''
လို႔သူကဆက္ၿပီး ေျပာခဲ့တယ္။ကြၽန္ေတာ္အဲဒီဘဝကိုအရမ္းလိုခ်င္ေနတယ္။အရမ္းလည္းလိုအပ္ေနတယ္။ဒါေပမယ့္ကြၽန္ေတာ္ေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔သိေနတယ္။တရားေဟာဆရာကအဲဒီလိုဘဝမ်ိဳးလိုခ်င္လို႔၊ဆက္ကပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္
ေရွ႕ကိုထြက္လာခဲ့ပါလို႔ ေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာကြၽန္ေတာ္ေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ယူဆလိုက္တယ္။ဒါနဲ႔အစၥေရးလ္က
'' ငါက ေခါင္းေဆာင္ပဲ၊ငါသြားမယ္ဆိုရင ္ အားလံုးလိုက္ရမယ္'' လို႔ေျပာၿပီးအားလံုးအေရွ႕ကိုထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ထိပ္ဆံုးကေပါ့။ကြၽန္ေတာ္ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီးကြၽန္ေတာ့္ဘဝရဲ႕ပထမဆံုးဆုကို
ေတာင္းခဲ့တယ္။ ''ဘုရားသခင္၊ကြၽန္ေတာ္ဟာနယူေယာက္မွာေတာ့အညစ္ပတ္ဆံုးအျပစ္သားတစ္ေယာက္ပါ။ကြၽန္ေတာ့္လိုလူကိုဘုရားလိုခ်င္မွာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ဒါေပမယ့္လိုခ်င္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္ဒီမွာရွိပါတယ္။ကြၽန္ေတာ့္ကိုယူပါ။အတိတ္ကကြၽန္ေတာ္ဆိုးခဲ့သေလာက္အခု
ေယရႈအတြက္အေကာင္းဆံုးျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။'' လို႔ကြၽန္ေတာ္ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့တရားေဟာဆရာကက်မ္းစာတစ္အုပ္ကိုကြၽန္ေတာ့္ကိုလက္ေဆာင္ေပးၿပီးကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္လာတယ္။ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲမွာသန္႔ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္တကယ္ေကာရွိရဲ႕လားဆိုတာကိုသိခ်င္လာတယ္။ဘယ္လိုသိႏိုင္မွာလဲ။ပထမဆံုးအရာကေတာ့ကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္သြားၿပီးအခန္းထဲဝင္သြားတဲ့အခ်ိန္အရင္ကရွိခဲ့တဲ့
ေၾကာက္စိတ္လံုးဝမရွိေတာ့ဘူး။ၿပီးေတာ့အခန္းထဲမွာတစ္ေယာက္ေယာက္ရွိေနသလိုခံစားရတယ္။ဘုရားသခင္ကိုယ္တိုင္
ေရာက္လာသလိုခံစားရတာမဟုတ္ဘူး။ကြၽန္ေတာ္ ေတာင့္တေနခဲ့တဲ့ကြၽန္ေတာ့္အေမကိုယ္တိုင္ ေရာက္ေနသလို
ေႏြးေထြးမႈတစ္ခုခံစားရတယ္။ကြၽန္ေတာ့္အိပ္ကပ္ထဲမွာဘိန္းမႈန္႔ေတြ၊ ေဆးေတာင့္ေတြရွိေနတယ္။အဲဒါေတြကိုခ်ိဳးဖဲ့ၿပီး
ျပဴတင္းေပါက္ကေနလႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့လူေတြအားလံုးလိုလိုကြၽန္ေတာ့္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။နစ္ကီဘာသာေရးသမား
ျဖစ္သြားၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္းအားလံုးဆီျပန္႔သြားၿပီး ျဖစ္မွာေပါ့။ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ခုျဖစ္သြားတဲ့အအျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ဒါေတြဟာအိမ္မက္သက္သက္မဟုတ္ဘဲအစစ္အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္းကြၽန္ေတာ့္ကိုသက္ေသျပလိုက္တယ္။အရင္တုန္းကဆိုကေလးငယ္ငယ္ေလးေတြကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္တာနဲ႔ထြက္ေျပးတတ္ၾကတယ္။အခုေတာ့ကေလးႏွစ္ေယာက္ကြၽန္ေတာ့္နားကပ္လာၿပီးကြၽန္ေတာ့္ကိုခဏစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ၿပီးမွသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘယ္သူပိုရွည္လဲဆိုတာတိုင္းေပးပါလို႔
ေျပာတယ္။ကြၽန္ေတာ္လက္နဲ႔တုိင္းေပးလိုက္တယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာကြၽန္ေတာ္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုတကယ္ေျပာင္းလဲသြားမွန္းသိလာရတယ္။ကေလးေတြကေတာ့ကြၽန္ေတာ္ေျပာင္းလဲသြားတာကိုသိခ်င္မွသိမွာပါ။သီတင္းပတ္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာဒရာဂြန္အဖြဲ႕ကလူတစ္ေယာက္ကြၽန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာၿပီး
''နစ္ကီမင္းလက္နက္ေတြမကိုင္ေဆာင္ေတာ့ဘူးဆို၊အဲဒါတကယ္လား'' လို႔လာေမးတယ္။ကြၽန္ေတာ္လည္းအမွန္ပဲလို႔ေျဖလိုက္တယ္။ဒါနဲ႔အဲဒီလူကဆယ္လက္မရွည္တဲ့ဓားကိုထုတ္ၿပီးကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္တည့္တည့္ကိုထိုးလိုက္တယ္။ကြၽန္ေတာ္လည္းဓားသြားကိုလက္နဲ႔ဖမ္းလိုက္တယ္။သူလည္းထြက္ေျပးသြားတယ္။ကြၽန္ေတာ္အဲဒီမွာပဲရပ္ၿပီးအံ့ၾသစြာနဲ႔လက္ကေသြးေတြကိုၾကည့္လိုက္တယ္။အရင္က
ေသြးျမင္ရင္ ေသေလာက္ေအာင္ရီခ်င္တယ္။ရပ္လို႔မရဘူး။အခုေတာ့ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ ေသြးေတြစီးက်ေနတယ္။ဒါေပမယ့္ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုမွမခံစားရေတာ့ဘူး။က်မ္းစာထဲကကြၽန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့တဲ့က်မ္းပိုဒ္တစ္ပိုဒ္ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲဝင္လာတယ္။
''ေယရႈခရစ္၏အေသြးေတာ္သည္ငါတို႔အျပစ္ရွိသမွ်ကို ေဆးေၾကာေတာ္မူ၏'' တဲ့။ကြၽန္ေတာ္ရွပ္အကၤ်ီကိုဆုပ္ၿဖဲၿပီးလက္ကဒဏ္ရာကိုစည္းလိုက္တယ္။အဲဒီေန႔ကစၿပီး
ေသြးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးကြၽန္ေတာ့္မွာ ျပႆနာမရွိေတာ့ဘူး။
(သက္ေသခံခ်က္အစပိုင္းတြင္မပီမသ၊မရွင္းမလင္းျဖစ္ေနသည္
့နစ္ကီ၏လည္ေခ်ာင္းထဲမွအသံသည္လည္းတျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီးသက္ေသခံခ်က္အဆံုးတြင္မူလံုးဝရွင္းသြားေတာ့သည္။)
(ဘာသာျပန္သည္။)
FYN Vol.1 No.6 (Jan 3, 2012)
No comments:
Post a Comment