ေရွးဦးစြာ ဒီေနရာမွာ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေဝငွခြင့္ရတဲ့အတြက္ ဘုရားရွင္နာမေတာ္ဘုန္းႀကီးပါေစ။ ပထမဦးဆံုး ကြၽန္ေတာ္ဒါဝန္မင္းႀကီးအေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒါဝိတ္မင္းႀကီးဟာ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္တယ္၊ သူ႔မွာအရာရာအားလံုးျပည့္စံုတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေျပာသြားတဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္ကို ကြၽန္ေတာ္အရမ္းသေဘာက်တယ္။ 'ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ေတာ္ထြက္တရားေတာ္ဟာ ေရႊေငြအေထာင္အေသာင္းထက္ ပိုေကာင္းတယ္' တဲ့။ ဒီမွာရွိတဲ့အေယာက္စီတိုင္း ကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္ 'ကိုယ္ေတာ့္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ဟာ တကယ္ေကာင္းတယ္' လို႔ ေျပာရင္ ေျပာလို႔ရေပမယ့္ တကယ္ေကာင္းတယ္လို႔ ႏွလံုးသားထဲက ခံစားရဲ႕လား။ ေျဖဖို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီေမးခြန္းကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ျပန္ေမးဖူးတယ္။ ဆရာတစ္ေယာက္တရားေဟာတာ ကြၽန္ေတာ္ခြန္အားရတယ္။ ဆရာကဘာေျပာလဲဆိုရင္ 'ကြၽန္ေတာ္တို႔ကမာၻေျမႀကီးဟာ အရမ္းခိုင္မာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔နင္းတဲ့အခါ အရမ္းခိုင္ၿမဲတယ္။ ဒီအေပၚမွာ အေဆာက္အဦးအႀကီးႀကီးေတြ ေဆာက္လို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငလ်င္လႈတ္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကမာၻေျမႀကီးဟာ တုန္လႈပ္တတ္မွန္း သိလာတယ္။ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကေျပာတယ္ 'ေကာင္းကင္ႏွင့္ေျမႀကီး မတည္ေသာ္လည္း ငါ့စကားတည္လိမ့္မည္' တဲ့။
ဆရာမုန္ေသာင္က ဒီ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္ဟာ ဘုရားမ်က္ႏွာသာရမယ့္ ႏွစ္ျဖစ္တယ္လို႔ သန္႔ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္ရဲ႕ ဖြင့္ျပျခင္းအားျဖင့္ ေၾကညာခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္အရင္တုန္းက ဆုေတာင္းခဲ့ဖူးတယ္။ ကိုယ္ေတာ့္မ်က္ႏွာသာကို ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုရမလဲ။ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲက ဘုရားရဲ႕မ်က္ႏွာသာကို ဘယ္လိုလူေတြက ရသလဲဆိုရင္ ဘုရားရဲ႕ အႀကံအစည္ေတာ္ထဲမွာ ရွိေသာသူေတြျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထပ္ေမးလိုက္တယ္။ ကိုယ္ေတာ္ ကြၽန္ေတာ္ေကာ ကိုယ္ေတာ့ရဲ႕အႀကံအစည္ေတာ္ထဲမွာရွိရဲ႕လား။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ကိုယ္ေတာ့္အႀကံအစည္ေတာ္ဟာ ဘာလဲလို႔ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္တယ္။
ေယာဘ ၈း၇ ကေျပာထားတယ္။ 'သင္သည္အစအဦး၌ ငယ္ေသာ္လည္း၊ ေနာက္ဆံုး၌ အလြန္ႀကီးပြားလိမ့္မည္။' တဲ့။ အဲဒါ ဘုရားသခင္ရဲ႕ နိယာမ၊ ဘုရားရဲ႕ သေဘာထား၊ ဘုရားရဲ႕ အႀကံအစည္ပဲျဖစ္တယ္။ ဘုရား ဒီလိုပဲ အလုပ္လုပ္တယ္။ အရင္တုန္းက ရာထူး၊ ဂုဏ္ထူးႀကီးတဲ့သူ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္၊ အခု အထည္ႀကီးပ်က္ေနတယ္။ အရင္တုန္းကဘာမွမရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ အခုေတာ့ က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာၿပီး ေအာင္ျမင္ေနတယ္။ ဒီႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားမွာ သင္ဘယ္မွာပါခ်င္သလဲ။ ဘုရားရဲ႕ နိယာကမေတာ့ ေသးေသးေလးျဖစ္ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ တိုးပြားမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ဒီအမ်ိဳးအစားထဲမွာ ပါတယ္။
ေယရမိ ၂၉း၁၁-၁၂ 'တဖန္မိန္႔ေတာ္မူသည္ကား ငါသည္သင္တို႔ကို အက်ိဳးနည္းေစျခင္းငွါ ႀကံစည္ေသာအႀကံမဟုတ္ဘဲ၊ သင္တို႔သည္ ေမွ်ာ္လင့္ေသာအက်ိဳးကိုရမည္အေၾကာင္း၊ ၿငိမ္ဝပ္ေစျခင္းငွါသာ၊ သင္တို႔အဖို႔ႀကံစည္ေသာ အႀကံတို႔ကိုငါသိ၏။ တဖန္မိန္႔ေတာ္မူသည္ကား၊ သင္တို႔သည္ငါ့ကိုေခၚ၍ သြားလာၾကလိမ့္မည္။ ဆုေတာင္းေသာအခါ သင္တို႔စကားကို ငါနားေထာင္မည္။'
ဘုရားသခင္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ အႀကံရွိတယ္။ လူေတြမွာလည္း အႀကံရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕လူေတြက 'ငါက အႀကံတုံး၊ ညာဏ္တံုးမဟုတ္ဘူး။ ခရုမွာလည္း အဆံနဲ႔၊ လူမွာလည္း အႀကံနဲ႔။' လို႔ေျပာတယ္။ ျမန္မာစကားပံုမွာလည္း 'အႀကံေကာင္းရင္ တစ္ခ်က္၊ အေနေကာင္းရင္ တစ္သက္' ဆိုၿပီးရွိတယ္။ မိဘတိုင္းကေတာ့ သားသမီးအတြက္ အႀကံေကာင္းေတြ ထားၾကတယ္။ ဘိန္းစားျဖစ္ဖို႔၊ လမ္းသရဲျဖစ္ဖို႔ ႀကံစည္တဲ့မိဘမရွိဘူး။ ဘုရားသခင္ကလည္း ဘာေျပာလဲဆိုရင္ သင္တို႔ အက်ိဳးနည္းဖို႔ မဟုတ္ဘူးတဲ့။
ဒါဆိုေမးစရာက အဲဒီဘုရားသခင္ရဲ႕ ေကာင္းျမတ္လွတဲ့ အႀကံအစည္ကဘာလဲ။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အႀကံအစည္ကို ၁တိ ၂း၄ မွာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ 'လူအေပါင္းတို႔သည္ ကယ္တင္ျခင္းသို႔ေရာက္၍၊ သမၼာတရားကို သိေစျခင္းငွါ၊ ဘုရားသခင္ အလိုေတာ္ရွိ၏' တဲ့။ ဒီ ၁တိ ၂း၄ က ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဆႏၵကို လံုးဝထုတ္ေဖာ္ျပလိုက္တာပဲ။ ဒီအႀကံအစည္ကို လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ က်မ္းခ်က္ကေတာ့ ၁တိ ၁း၁၅(က) 'ေယရႈခရစ္သည္ အျပစ္ရွိေသာသူတို႔ကို ကယ္တင္ျခင္းငွါ၊ ဤေလာကသို႔ ႂကြလာေတာ္မူ၏။ ' ပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားသခင္ဟာ ဆႏၵရွိရံု၊ အႀကံရွိရံုတင္မဟုတ္ဘဲ၊ သူ႔ရဲ႕အႀကံအစည္ကို လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ ဘုရားပဲျဖစ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕အႀကံအစည္ကေတာ့ တစ္ေလာကလံုး ကယ္တင္ျခင္းကိုရရွိဖို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ေလာကလံုးမွာ ဒီအႀကံအစည္ကို တံု႔ျပန္တဲ့သူကပဲ ကယ္တင္ျခင္းရတာပါ။ တစ္ရက္က ဗ်ာဒိတ္က်မ္းကိုဖတ္ျဖစ္တယ္။ အသက္စာေစာင္ထဲမွာ စာရင္းမဝင္တဲ့သူေတြကို မီးအိုင္ထဲ တျဗဳန္းျဗဳန္းပစ္ခ်ေနတာကို တမန္ေတာ္ေယာဟန္က ျမင္တယ္။ သခင္ေယရႈကို တပည့္ေတာ္ေတြက အရမ္းေပ်ာ္တယ္လို႔ေျပာေတာ့ ေယရႈက ဘာလို႔ေပ်ာ္တာလဲလို႔ေမးတယ္။ တပည့္ေတာ္ေတြကလည္း ကိုယ္ေတာ့္အခြင့္နဲ႔ နတ္ဆိုးေတြကို ႏွိမ္နင္းတယ္၊ အနာေရာဂါေတြလည္း ဆုေတာင္းျခင္းနဲ႔ ၿငိမ္းလို႔ ေပ်ာ္တာပါလို႔ ျပန္ေျဖၾကတယ္။ ေယရႈက အဲဒါေတြဟာ ေပ်ာ္စရာမဟုတ္ပါဘူး။ မင္းတုိ႔နာမည္ေတြ အသက္စာေစာင္စာရင္းထဲမွာ ဝင္တာကို ပိုေပ်ာ္ပါလို႔ေျပာလိုက္တယ္။
ဒါကေတာ့ ဘုရားရဲ႕အႀကံအစည္ေတာ္နံပါတ္တစ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဲဒီေယရႈခရစ္ကိုရဖို႔အတြက္ျဖစ္တယ္။ ဒါဆိုရင္ နံပါတ္ႏွစ္အေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔တစ္ဦးခ်င္း အဲဒီအႀကံအစည္ထဲမွာရွိေနတာ ဘယ္လိုသိႏိုင္မလဲ။ ေဟရွာ ၅၅း၈ မွာဘုရားသခင္က ငါ့အႀကံအစည္ဟာ သင္တို႔အႀကံအစည္နဲ႔ မတူဘူးလို႔ေျပာတယ္။ ေျမႀကီးနဲ႔ေကာင္းကင္ ကြာသလိုပဲ ဘုရားအႀကံနဲ႔ လူေတြအႀကံဟာ ကြာတယ္လို႔ ဘုရားသခင္ေျပာတယ္။ ဒါဆို ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္ေမးလို႔ရတယ္။ 'ဆရာကေကာ အဲဒီအႀကံအစည္ကို သိၿပီလား။' တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒါကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ရူပါရံု။ ကြၽန္ေတာ့္ကေတာ့ ဒါလုပ္မယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အႀကံအစည္ဒါလို႔ သိတဲ့သူရွိေပမယ့္ မသိတဲ့သူေတြ အမ်ားရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အဲဒီလိုျဖစ္ခဲ့လို႔ ဘုရားကိုေမးခြန္းထုတ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားရဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္အႀကံအစည္ကဘာလဲ။ ဘာလို႔မလြယ္ကူဘဲ ရႈပ္ေထြးေနရတာလဲ။ အခ်ိဳ႕ေသာ မိဘေတြက သားသမီးေတြအတြက္ အေမႊေတြရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသိမေပးဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ ဒီလိုပဲ ဘုရားသခင္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ေလ့က်င့္ေပးေနတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္း နည္းနည္းေျပာခ်င္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာသား။ တြံေတး ေခ်ာင္က်တဲ့ေတာထဲမွာေမြးတာ။ မနက္အိပ္ယာထရင္ ျမက္ရိပ္မယ္၊ ေပါက္တူးေပါက္မယ္။ ေျမတစ္ကြက္ရွိရင္ ဘဝလံုၿခံဳၿပီ၊ မိန္းမယူလို႔ရၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားကိုသိၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္အျမင္က်ယ္လာတယ္။ ရန္ကုန္ကိုေရာက္လာတယ္။ အဲဒီမွာ ငါ့မွာဘာရွိလဲ၊ ငါဘာလုပ္ႏိုင္လဲဆိုတာ စဥ္းစားလာတယ္။ ပိုက္ဆံဆိုရင္ ဗလာနတၱိ၊ ပညာဆုိရင္ ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ ဒါနဲ႔ ပန္းတိုင္တစ္ခု ခ်မွတ္ဖို႔ျဖစ္လာတယ္။ ငါဘာ ဝါသနာပါလဲဆိုတာ စဥ္းစားတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အရမ္းခံုမင္္ခဲ့တာက စက္ျပင္တဲ့ပညာပါ။ ရြာမွာတုန္းက ေရတင္တဲ့စက္ရွိတယ္။ ေမာင္းနဲ႔လွည့္ရတာ။ အရြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ မရရေအာင္ႏႈိးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အဲဒါကို ဆက္ၿပီးျပဳစုပ်ိဳးေထာင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တာေမြမွာ မိုး စက္ျပင္သင္တန္းတက္တယ္။ ဝပ္ေရွာ့ပ္ မွာ လက္ေတြ႔တစ္ခါတည္းလုပ္တယ္။ ၾကည့္ျမင္တိုင္၊ မင္းလမ္းမွာ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီပညာနဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းတာ အတိုင္းအတာတစ္ခုေရာက္လာတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ မက္ကင္းနစ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ရမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သေဘၤာလိုက္တယ္။ စက္ခန္းထဲမွာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္စက္ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီဆုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းဝမ္းသာသြားတယ္။ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးေတာ္ခ်ီးမြမ္းလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားသခင္က သူ႔အမႈေတာ္ေဆာင္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေခၚတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ ဒီအခ်ိန္ႀကီးမွ ဘဝတစ္ခုျပန္စဖို႔ဆိုတာက အခ်ိန္ဆိုတာရွိေသးတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္သေဘၤာလိုက္ေနတုန္းမွာ ဘုရားသခင္က စကားေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားထားတာကေတာ့ သေဘၤာလိုက္မယ္။ ပိုက္ဆံစုမယ္။ ၿပီးရင္ တာေမြမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဝပ္ေလွ်ာ့ျပန္ဖြင့္မယ္ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ ၂ဝဝ၇ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ၊ ကြၽန္ေတာ္ပင္လယ္ထဲေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ မနက္သံုးနာရီ စက္ခန္းမီးေလာင္တယ္။ စက္ခန္းက ဆီအျပည့္ျဖည့္ထားတယ္။ ဆီကိုေမာ္တာနဲ႔ ေပပါထဲေမာင္းရတယ္။ စက္ဆရာက မသိလိုက္ဘဲ ဆီလွ်ံၿပီး အိပ္ေဇာပိုက္ကို သြားထိတယ္။ အဲဒီမွာ ေလာင္ၿပီးေပါက္ကြဲပါေလေရာ။ ကြၽန္ေတာ္က စက္ခန္းရဲ႕ အေပၚခန္းမွာအိပ္တာဆိုေတာ့ ေက်ာကပူသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဖြင့္ထားတဲ့ျပဴတင္းေပါက္ကေန ပင္လယ္ထဲခုန္ခ်လိုက္ရတယ္။ ေရကူးၿပီး ငါးဆြဲတဲ့ႀကိဳးကေန ျပန္ဆြဲတက္တယ္။ စက္ေတြအကုန္ပ်က္သြားတယ္။ စက္ခန္းမီးေလာင္တာဆိုေတာ့။ မီးေလာင္တာကိုေတြ႔တဲ့ ေဘးနားကစက္ေလွသံုးေလးစီးက မီးဝိုင္းၿငိမ္းေပးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ဝမ္းကြဲညီတစ္ေယာက္ ဆံုးသြားတယ္။ စက္ခန္းထဲမွာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ဘုရားသခင္ကို ဘာလို႔ဒီလိုေတြ ႀကံဳေတြ႔ေစတာလဲလို႔ ေမးခြန္းထုတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ မုိက္မိုက္မဲမဲ ဆုေတာင္းခဲ့ဖူးတယ္။ 'ကြၽန္ေတာ္သြားေနတဲ့လမ္းက ကိုယ္ေတာ့္အလိုေတာ္နဲ႔ မကိုက္ညီဘူးဆိုရင္ ေျခတစ္လွမ္းေတာင္ ဆက္လွမ္းခြင့္မေပးပါနဲ႔လို႔ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း ဆုေတာင္းခဲ့ဘူးတယ္။ ဘုရားကလည္း ျပတ္ျပတ္သားသားပဲ အေျဖေပးတယ္။ ေျပာင္းလဲခါစက ဆုေတာင္းခ်က္ပါ။ ဘုရားသခင္က အေျဖေပးတယ္။ အဲဒီမတိုင္ခင္က သျပဳခ်ိဳင္ကို္ ကြၽန္ေတာ္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္သက္ေသခံတဲ့အခါမွာ ဆရာမကေမးတယ္။ ကိုဝင္းေဇာ္ဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ လို႔ေမးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ငါးဖမ္းသေဘာၤလိုက္မွာ ပိုက္ဆံရွာမွာလို႔ေျပာေတာ့ ဆရာမက ကိုဝင္းေဇာ္ကို ဘုရားသခင္က ေခၚေနတယ္လို႔ေျပာတယ္။ ဘုရားသခင္ေခၚတာ စီးပြားေရးလုပ္ရင္း ဘုရားသခင္အတြက္ ပါဝင္ဖို႔ေခၚတာပဲ ျဖစ္မွာပါလို႔ ကြၽန္ေတာ္ေပါ့ေပါ့ေလးပဲျပန္ေျဖတယ္။ ဒါနဲ႔ ဆရာမက 'ကိုဝင္းေဇာ္ကို တရားေဟာဖို႔ ဘုရားကေခၚတာ။ အခုေလွလိုက္မယ္ဆိုရင္ ကိုဝင္းေဇာ္ ဆရာေက်ာ္ေက်ာ္လိုမျဖစ္ရင္ ေက်းဇူးေတာ္ခ်ီးမြမ္းပါ' လို႔ ပေရာဖက္ျပဳေပးလိုက္တယ္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြအားလံုး ျဖစ္ၿပီးေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္ျပန္သတိရမိတယ္။ အဲဒီပင္လယ္ထဲမွာ ဘုရားသခင္က 'မင္းငါ့အမႈေတာ္ထဲမွာ မပါဝင္ခ်င္ဘူးလား။ မင္းရွာေဖြေနတဲ့အရာေတြ အားလံုးကို ငါေပးႏိုင္တယ္' လို႔ ဘုရားသခင္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သေဘၤာ ငပလီကိုဆိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ညီကို ျမဳပ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သျပဳခ်ိဳင္ကို ျပန္လာတယ္။ အဲဒီညမွာ ဘုရားသခင္ကို ကြၽန္ေတာ္စိန္ေခၚတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ ကြၽန္ေတာ့္ကို တကယ္ေရြးေကာက္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုစကားေျပာပါလို႔ ဆုေတာင္းတဲ့အခါမွာ ဘုရားသခင္က အဲဒီညမွာ အိပ္မက္အားျဖင့္ စကားေျပာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ပတ္ ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္လာၿပီး ကိုးလ က်မ္းစာသင္တန္းတက္တယ္။ တစ္လ၊ ႏွစ္လ၊ သံုးလ၊ ကိစၥမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရွစ္လေလာက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ ဝါဒနာေဟာင္း ျပန္ေပၚလာတယ္။ 'ဘုရားသခင္ ငါ့ကိုအမႈေတာ္ေဆာင္ဖို႔ တကယ္လိုခ်င္တာ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္သံသယျပန္ဝင္ခဲ့တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဆရာမုန္ေသာင္က တရားေဟာလိုက္ေသးတယ္။ 'မင္းရဲ႕ေနရာမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ အခုခ်က္ခ်င္းထြက္သြားပါ။ ဘုရားသခင္ေခၚတယ္လို႔ မေသခ်ာဘဲနဲ႔ အမႈေတာ္မေဆာင္ပါနဲ႔လို႔ တရားေဟာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘုရားသခင္က သူ႔ပေရာဖက္အားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုစကားျပန္ေျပာတယ္။ ''မင္းကို သုိးထိန္းေနရာမွာထားတယ္။ ဇေဝဇဝါမျဖစ္နဲ႔'' လို႔ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္သစ္မဲလိပ္လဲႏႈိက္ေရာ ကြၽန္ေတာ္ဘုရားသခင္ကိုေျပာတယ္။ 'ကိုယ္ေတာ္ ဒီတစ္ခါပဲထပ္ေျပာပါ။ ေလွမီးေလာင္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ထပ္မမွားခ်င္ေတာ့ဘူး။''
အဲဒီမွာဘုရားသခင္ကစကားေျပာတယ္။ 'သင္၏အက်ိဳးႏွင့္ ယွဥ္ေသာအရာကို သြန္သင္၍၊ သြားအပ္ေသာလမ္းျဖင့္ ပို႔ေဆာင္မည္' ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လံုးဝေသခ်ာသြားတယ္။ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ၿပီး ျပန္ဆက္ကပ္တယ္။ အဲဒီကတည္းက ကြၽန္ေတာ္ေနာက္မဆုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီေန႔အထိ ျပႆနာေတြရွိလို႔ ဘုရားဆီကအေျဖေတာင္းရင္ ဘာမွမၾကားရတာေတြရွိတတ္တယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိစၥမရွိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ဘုရားရဲ႕အႀကံအစည္ေတာ္ထဲမွာ ရွိေနလို႔ပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ဘုရားသခင္ရဲ႕ အႀကံအစည္ကို သိရွိၾကေသးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မေလွ်ာ့လိုက္ပါနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းခြန္အားရတာတစ္ခုရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ယံုၾကည္ျခင္းနဲ႔သြားတဲ့သူေတြဟာ ဘယ္သြားေနတယ္ဆိုတာကို မသိရဘူး။ ဒါေလာကနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ပဲ။ ေလာကမွာေတာ့ ဘယ္သြားေနတယ္ဆိုတာ မသိရင္ အရူးျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ယံုၾကည္ျခင္းမွာေတာ့ ဘယ္သြားတယ္ဆိုတာမသိေပမယ့္ ဘယ္သူဦးေဆာင္ေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔သိႏိုင္ပါတယ္။ ဆာလံ ၁း၁ - ၆ မွာ 'မတရားေသာသူတို႔၏တိုက္တြန္းျခင္းသို႔မလိုက္၊ လူဆိုးတို႔၏လမ္းတြင္ မရပ္မေန။ . . . ' လို႔ေျပာလဲ ေျပာၿပီးေရာ ေအာက္မွာဆက္ေျပာတယ္ 'ထာဝရဘုရား၏ တရားေတာ္၌ ေမႊ႕ေလ်ာ္၍၊ တရားေတာ္ကို ေန႔ညမျပတ္ ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့ေသာသူသည္ မဂၤလာရွိ၏' တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆံုးအခ်က္က 'ထိုသူသည္ မိမိအခ်ိန္တန္မွ အသီးကိုသီး၍ ၊ အရြက္မၫႈိးႏႊမ္းတတ္ေသာ အပင္ႏွင့္တူ၏။' ဆိုတဲ့အခ်က္ပဲ။ 'မိမိအခ်ိန္တန္မွ အသီးသီးတယ္' လို႔ေျပာထားတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဘယ္လိုအခ်ိန္က်ရင္ အခ်ိန္တန္တာလဲ။ စပါးစိုက္ရင္ ေလးလနဲ႔ သီးတယ္။ သရက္သီးကေတာ့ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ။ ထန္းပင္ကိုေတာ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ေစာင့္ရတယ္။ အခ်ိန္ကာလေတြကေတာ့ မတူဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔တြက္ကိန္းအခ်ိန္ေတြေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အခ်ိန္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ မေနာက္က်ပါဘူး။ မာရိနဲ႔ မာသလို ကိုေတာ္ေစာေစာလာရင္ေတာ့ ကြၽန္မေမာင္ဘယ္ေသမလဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္က်မွလာတဲ့အတြက္ ေယရႈဟာ အနာၿငိမ္းရွင္မဟုတ္ဘဲ၊ ေသသူကိုေတာင္ ရွင္ျပန္ထေျမာက္ေစႏိုင္တဲ့ အရွင္ဆိုတာ လူတိုင္းသိခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဘုရားဘုန္းေတာ္ပိုထင္ရွားသြားတယ္။ ဘုရားရဲ႕အႀကံအစည္ေတာ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွေနာက္မက်ဘူး။
ဆရာဝင္းေဇာ္(FGA)
10/1/2012 (Fire Youth Fellwoship)
FYN Vol.1 No.9 (Jan 24, 2012)
No comments:
Post a Comment