သူငယ္တန္းဖတ္စာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာစသင္ေတာ့ သူငယ္တန္းဖတ္စာျဖစ္တဲ့
''က .. ကာ .. ကား '' ကေနစလိုက္တာ ''ကေလးငယ္ခ်စ္စဖြယ္'' တို႔ပါအပါအ၀င္ေပါ့။ဒါေတြအားလံုးသူငယ္တန္းဖတ္စာမွာပါတဲ့အရာေတြပါ။
သူငယ္တန္းဖတ္စာဟာရိုးရွင္းတယ္၊ လြယ္ကူတယ္ဆိုေပမယ့္ သူဟာရိုးရိုးသာမန္စာမဟုတ္ပါဘူး။
သူ႔အထဲမွာ အႏွစ္သာရအျပည့္၊ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသိစိတ္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲမွာရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ၊
စိတ္ကူးေတြကို ျဖည့္စြက္ေပးသြားတဲ့အရာေတြပါ။ သူငယ္တန္းဖတ္စာဟာဖတ္ရလြယ္ပါတယ္။ နားလည္လြယ္ပါတယ္။
ဘယ္သူမဆိုဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ သူ႔မွာ ၉တန္း၊ ဆယ္တန္းစာလိုကဗ်ာစာသား၊ လွလွေလးေတြေတာ့ မပါ၀င္ေပမယ့္
ရိုးရွင္းတဲ့ သူ႔ရဲ႕အေရးအသားေတြက လူ႔ဘ၀ကို ထင္ဟပ္ေနတယ္။ အဓိပၸါယ္ေတြနဲ႔လည္း ျပည့္၀ေနပါတယ္။
လူ႔ဘ၀ဟာလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါဘဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ သုညကေနစခဲဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဦးေႏွာက္မွတ္ညာဏ္ထဲမွာဘာဆုိဘာမွမရွိဘဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမြးဖြားခဲ့ရတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အျဖဴထည္သက္သက္ပဲေပါ့။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔သိလာတယ္။ အေဖဆိုတာရွိတယ္၊ အေမဆိုတာရွိတယ္၊ အဖိုးအဖြားေတြရွိတယ္၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရွိတယ္။
ေနာက္ၿပီးဗိုက္ဆာရင္၊ မန္းမန္းစားမယ္လို႔ ေျပာရတယ္။ ကိုယ့္ကိုသားသား၊ ဒါမွမဟုတ္ မီးမီးလို႔ေခၚရင္
လွည့္ၾကည့္ရမယ္။ ဒါေတြကိုသိလာတယ္။ အျဖဴထည္ေပၚမွာပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္ကိုေရးဆြဲတဲ့အခါမွာအရင္ဦးဆံုးအေရာင္ေတြမပါတဲ့
ခဲျခစ္ကိုပံုၾကမ္းအရင္ဆြဲရတယ္။ မွန္ပါတယ္။ ကေလးဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဦးေႏွာက္အသိေတြ၊
ႏွလံုးသားေတြဟာအေရာင္ေတြမစံုေသးဘူး။ ပံုၾကမ္းသာသာဘဲဲရွိေသးပါတယ္။ အဲဒီလိုအရြယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဘ၀မွာ
သူခိုးဆိုတာကိုမသိဘူး၊ လူဆိုးဆိုတာမသိဘူး၊ မုဒိမ္းေကာင္ဆိုတာကိုမသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေကာင္းတာကိုမသိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အေရးအႀကီးဆံုးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆိုးတာေတြကိုမသိဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုလူႀကီးတစ္ေယာက္က ''မင္းကိုငါရိုက္မယ္'' လို႔ေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔
တစ္ထစ္ခ်ယံုၾကည္ထားတာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တကယ္ပဲအရိုက္ခံရေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုသတ္မယ္လို႔ေျပာရင္လည္းတကယ္သတ္မယ္လို႔ယူဆၿပီး
ကၽြန္ေတာ္တို႔ငိုတတ္ၾကတယ္ေလ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာသူငယ္တန္းဖတ္စာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာဖတ္ရလြယ္ကူၿပီး၊
ရိုးရွင္းလွပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာသူငယ္တန္းဖတ္စာပါ။
ကၽြန္ေတာ့တူေလးတစ္ေယာက္ စားပြဲခံုအျမင့္ေပၚကေနခုန္ခ်လိုက္တယ္။
ေဘးမွာကၽြန္ေတာ္ရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကဖမ္းလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ အဲဒါကိုသေဘာက်ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဖမ္းမယ္ဆိုတာသူယံုၾကည္ေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုက်ခြင့္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး၊ နာက်င္ခြင့္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္အေျခအေနဘဲျဖစ္ျဖစ္
ကၽြန္ေတာ္ကသူ႔ထက္အမ်ားႀကီးပိုႀကီးတဲ့လူႀကီးဆိုေတာ့ သူလံုး၀စိတ္ခ်ထားတယ္။ သူ႔မနာက်င္ဖို႔ကၽြန္ေတာ္
ကယ္တင္ေပးမယ္ဆိုတာကိုသူယံုၾကည္ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ သူ႔ရဲ႕ႏွလံုးသားမွာအေရာင္ေတြမရွိဘူး၊
အျဖဴထည္သက္သက္ပဲ။ သူယံုၾကည္ရင္၊ အဲဒီေလာက္ထိကိုယံုၾကည္လိုက္တယ္။ မယံုၾကည္တဲ့သူဆိုရင္လည္းသူ႔ကိုထိခြင့္ေတာင္မေပးဘူး။ဒါဟာဘာေၾကာင့့္လဲဆိုရင္
သူဟာသူငယ္တန္းဖတ္စာျဖစ္ေနလု႔ိပါ။ သူဟာဖတ္ရလြယ္ကူၿပီးရိုးရွင္းမႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့သူျဖစ္ေနလို႔ပါ။
ဒါေပမယ့္ သဘာ၀က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုတစ္သက္လံုးသူငယ္တန္းစာဘဲဖတ္ေနဖို႔ကိုအလိုမရွိပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီထက္ပိုျမင့္တဲ့ တစ္တန္းစာ၊ ႏွစ္တန္းစာကေနကိုးတန္းဆယ္တန္းစာအထိဖတ္ၾကရတယ္။
တခ်ိဳ႕ေတြကလည္းအခ်ိန္ရရင္ ရသလိုပံုျပင္စာအုပ္ေတြ၊ ၀တၳဳစာအုပ္ေတြ၊ ရုပ္ျပစာအုပ္ေတြ၊
မဂၢဇင္းေတြကိုဖတ္ရႈလာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္းေဖျမင့္စာအုပ္၊ တက္တိုးစာအုပ္ စတဲ့ ဘ၀ရသစာေတြ
ဖတ္လာတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္းသုတစာအုပ္၊ စြယ္စံုက်မ္းစတာေတြကိုဖတ္လာတယ္။ တီဗြီေတြ၊ ရုပ္ရွင္ေတြ၊
သတင္းေတြကို ၾကည့္လာၿပီးအေတြးအေခၚေတြထဲမွာအေရာင္ေတြ စံုလင္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူ႔ဘ၀ႀကီးကို
ေကာင္းေကာင္းသိလာတယ္။ ဒါမေကာင္းဘူးလား။ မေကာင္းဘူးလို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မဆိုလိုပါဘူး။
ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေတြကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အလိမ္ခံရတယ္၊ အႏွိမ္ခံရတယ္။
တစ္ခါကတရုတ္ဇာတ္ကားတစ္ကားကို ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဇာတ္လမ္းရဲ႕ နာမည္က ''သူခိုးမရွိတဲ့ကမာၻ''။ ဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ လူငယ္ေလးဟာအရမ္းတံုးအသလို၊
ရုိးရွင္းတဲ့၊ ရိုးသားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။ သူဟာသူခိုးရွိတယ္ဆိုတာကိုမယံုၾကည္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္
သူေနခဲ့တဲ့ တိဘတ္ရြာတစ္ရြာမွာသူတို႔ဟာအရမ္းရိုးသားၾကတယ္။ ေနာက္ေခ်းပံုတစ္ပံုကိုလူတစ္ေယာက္ကေတြ႕ရင္
သူက အဲဒီေနာက္ေခ်းပံုရဲ႕ ပတ္ပတ္လည္ကို မ်ည္းသားထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လမ္းေပၚမွာ အဲဒီအတိုင္း
ထားခဲ့လိုက္တယ္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က လာၿပီးအဲဒီ ေနာက္ေခ်းပံုကို ေတြ႕တဲ့အခါ တားထားတဲ့
မ်ဥ္းေၾကာင္းကို ေတြ႕လိုက္တာန႔ဲ ပိုင္ရွင္ရွိတယ္ဆိုတာကို သိၿပီး ခ်က္ခ်င္း ေက်ာ္သြားၾကတယ္။
ဘယ္သူကမွ မယူၾကဘူး။ တစ္ပတ္ေလာက္ထိ အဲဒီေနာက္ေခ်းပံုကို အဲဒီအတိုင္းထားရင္လဲဒီေနာက္ေခ်းပံုဟာမေပ်ာက္ဘူး။
ဇာတ္ေကာင္ လူငယ္ေလးဟာ ဒီလိုေဒသ၊ ဒီလိုေနာက္ခံက လာတ့ဲသူဆိုေတာ့ လူတိုင္းကိုယံုၾကည္တယ္။
အထူးသျဖင့္ လူတိုင္းကို သူခိုးမဟုတ္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္တယ္။
မိတ္ေဆြ ဘ၀က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုဘာေတြသင္ေပးလိုက္တာလဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင့္က်က္တယ္လို႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ အရာေတြကဘာေတြလဲ။ ငါအရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး
လူေတြကို အရင္ကလုိ မယံုၾကည္ေတာ့ဘူးလို႔ေျပာၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရင့္က်က္လာတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တု႔ိအတြက္ ဒါဟာဂုဏ္ယူစရာႀကီးလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သူငယ္တန္းဖတ္စာက အရင္ကလို
မရိုးရွင္းေတာာ့ဘူး။ စာလံုးေပါင္း သတ္ပံုေတြဟာ ခက္ခဲလာတယ္။ အေရးအသားေတြ နက္နဲလာတယ္။
နားလည္ရတာ မလြယ္ကူေတာ့ဘူး။ လူေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၾကည့္ၿပီးမင္းစိတ္ကို ငါလံုး၀ခန္႔မွန္းလို႔မရဘူးလို႔
ေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေက်နပ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရင္ကလိုမရိုးသားၾကေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္
အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကပံုမွန္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ အဲဒါကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကမွန္တယ္လို႔
ထင္ေနၾကတယ္။ လူေတြေရွ႕မွာ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတဲ့သူေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က လူႀကီးပီသတယ္လို႔
ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာရွိခဲ့တဲ့ သူငယ္တန္းဖတ္စာ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ
မိတ္ေဆြ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ရိုးသားမႈေတြကို မရိုးသားမႈပင္လယ္ထဲမွာ အရည္ေပ်ာ္ခြင့္ ေပးလိုက္ၾကၿပီလား။
ဒါေပမယ့္ မိတ္ေဆြ သတိထားပါ။ က်မ္းစာေတာ္ျမတ္က၊
ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ျမတ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုရွင္းရွင္းလင္းလင္းသတိေပးေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ေျပာင္းလဲၿပီး သူငယ္ကဲ့သို႔ မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ ေကာင္းကင္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို
အေမြခံရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူငယ္ကဲ့သို႔ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကေလးဆန္ဖို႔၊ ကေလးကလားဆန္ဖို႔
ေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကေလးသူငယ္ကဲ့သို႔ အဆိပ္အေတာက္ကင္းရမယ္၊ ေတြးေတာဆင္ျခင္ျခင္းကင္းရမယ္၊
ဘုရားကို ယံုၾကည္လြယ္ရမယ္လို႔ ဆိုလိုခ်င္တာပါ။ မိတ္ေဆြ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဘုရားသခင္ရဲ႕
ၾကားထဲမွာ ရင့္က်က္ျခင္းေတြ၊ ဆင္ျခင္စဥ္းစားႏိုင္စြမ္းေတြ ေနရာယူလာတာနဲ႔အမွ် ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ
ဘုရားသခင္ရဲ႕ အေ၀းကို ေရာက္သြားမွာ စိုးရိမ္စရာရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွလံုးသားေတြကိုေယရႈရဲ႕
အေသြးေတာ္နဲ႔ ျပန္လည္ေဆးေၾကာခြင့္ ျပဳၾကရေအာင္မိတ္ေဆြ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြ
အျဖဴထည္ျပန္ျဖစ္ၾကစို႔မိတ္ေဆြ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ေနရာေပးၿပီးဘုရားအေပၚ
သံသယစိတ္ေတြကို အျမန္ဆံုး ျပန္ရွင္းလင္း ၾကပါစို႔မိတ္ေဆြ။ ကေလးသူငယ္ကဲ့သုိ႔ ဘုရားကေျပာရင္
ေျပာတဲ့အတိုင္းနာခံဖို႔ ျပန္ဆက္ကပ္ၾကရေအာင္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူေတြဖတ္ရလြယ္တဲ့ ေမတၱာစာ၊
ကရုဏာစာ၊ သည္းခံစိတ္ရွည္တဲ့စာေတြ ျပန္ျဖစ္ၿပီးဘုရားရဲ႕ ဘုန္းေတာ္ကို ထင္ရွားေစၾကရေအာင္လို႔
အနည္းငယ္ တိုက္တြန္းေသြးေဆာင္လိုပါတယ္။
ေမတၱာ၌
ေပါလူ
No comments:
Post a Comment